Człowiek jest medium samym w sobie, poprzez mimikę, wygląd, gesty i zachowanie. Dzieje się to świadomie - ubiór, makijaż - ale też podświadomie - zaliczają się do tego reakcje jak zarumienienie się, bezwarunkowe pstrykanie długopisem, pocenie się.

Podejście do komunikacji jest BARDZO SZEROKIE;
w komunikacji znaczenie ma precyzja informacji oraz odkodowanie informacji zgodnie z intencją nadawcy. W komunikacji niewerbalnej ważny jest kontekst kulturowy oraz język niewerbalny, ale do przekazu dołączają się reakcje czy wygląd. Mogą to być wiadomości, które wysyłane są nieintencjonalnie.

DYNAMICZNY BO ZMIENNY! - czyli czasem jesteśmy na raz i nadawcą jak i odbiorcą komunikatu - komunikacja działa w obydwie strony, tym bardziej w kontakcie "na żywo".
SŁOWA TO SYMBOLE - "kanały informacyjne" dobieramy najbardziej optymalne oraz wygodne do przekazania danego komunikatu.
PODSTAWY KOMUNIKACJI SPOŁECZNEJ

Język - jest systemem symboli zorganizowanym według określonych reguł. Pozwala na odbieranie wiadomości i wyrażeń w postaci słów oraz na interpretowanie ich znaczenia. Pozwala także na wyrażanie siebie.

Język odgrywa kluczową rolę w określaniu, kim jesteśmy i jak postrzegamy rzeczywistość.
  ∙ Język determinuje to, co widzimy w świecie oraz jak myślimy - hipoteza Sapira-Whorfa
  ∙ Język określa nasze spostrzeganie rzeczywistości, tak jak rodzaje związków, w które wchodzimy ze sobą nawzajem - społeczny konstruktywizm
  ∙ “Granice mojego języka są granicami mojego świata” - Ludwig Wittgenstein
  ∙ Język jest aktywną siłą, sprawcą, twórcą i wytwórcą (pozwala działać, osiągać cele)

Funkcje języka:
  ∙ Ukierunkowuje naszą uwagę (na istotne fakty)
  ∙ Tworzy możliwości i ograniczenia (tworzenie zobowiązań, zmusza do dbania i uważanie na słowa, branie za nie odpowiedzialności)
  ∙ Określa tożsamość (Człowiek poznaje swój sposób postrzegania poprzez porównanie jak inni w procesie komunikacji się komunikują)
  ∙ Ułatwia współdziałanie (siła, która pozwala wiele rzeczy załatwiać, pozwala na podejmowanie działań)

Konwersacja (rozmowa) - wymiana werbalnych, wokalnych i niewerbalnych sygnałów w celu uzgodnienia zachowań wzajemnych i realizacji celów pożądanych przez jednego lub obu (wszystkich) rozmówców. Jej istotą jest przekazywanie partnerowi pewnych danych (informowanie), prezentowanie pewnych cech (ewaluacje) i przekonywanie do podjęcia jakiegoś kierunku postępowania (akty pragmatyczne).

Czynniki wpływające na przebieg rozmowy:
  ∙ Procesy poznawcze – percepcja stron konwersacji
  ∙ Uwarunkowania społeczne i kulturowe – kontekst społeczny, normy i obyczaje, zachowania językowe
  ∙ Motywacja – cele i zadania konwersacji
  ∙ Aparat anatomiczno-fizjologiczny - sprawność lub dysfunkcje aparatu emisji lub odbioru
  ∙ Zmienne osobowościowe - cechy indywidualne
  ∙ Cechy interakcji – rodzaj relacji
  ∙ Stan emocjonalny
  ∙ Sytuacja zewnętrzna - obiektywne cechy środowiska

KRYTYKA MOŻE BYĆ KONSTRUKTYWNA JEŚLI JEST PRZEKAZANA W ODPOWIEDNIEJ FORMIE I W ODPOWIEDNI SPOSÓB
  ∙ Zasady konwersacji wg H.P. Grice
  ∙ Reguła kooperacji opierająca się na 4 zasadach:
  ∙ Zasada jakości - prawda
  ∙ Zasada ilości - adekwatność i proporcje (dawanie drugiej osobie przestrzeni do mówienia w rozmowie, nie dominowanie)
  ∙ Zasada odpowiedzialności - aktualny przebieg rozmowy (kontrolowanie tego co się dzieje, koordynacja, panowanie nad tym co się dzieje wokół konwersacji, w którą stronę idzie rozmowa)
  ∙ Zasada sposobu - być zrozumiałym i taktownym (dobór słów, długości zdań, tematyki rozmowy, kultura osobista etc etcccc)
  ∙ Mów szczerze, na temat, jasno i dostarczaj odpowiedniej ilości informacji.

Poprawna konwersacja
  ∙ Zasada organizacji tekstu
  ∙ Reguła poprawności gramatycznej i zrozumiałości
  ∙ Reguła dopasowania wypowiedzi do kontekstu
  ∙ Reguła ekonomiczności w konwersacji
  ∙ Reguła ekspresyjności
  ∙ Zasada organizacji kontaktu interpersonalnego
  ∙ Reguła uprzejmości
  ∙ Reguła aprobaty
  ∙ Reguła skromności
  ∙ Reguła zgodności
  ∙ Reguła współdziałania
  ∙ Reguła ironii
  ∙ Reguła atrakcyjności treści
  ∙ Reguła Polyanny – unikanie tematów przykrych

Podstawą działalności podmiotów w gospodarce rynkowej jest zdobywanie niezbędnych informacji, umiejętności ich przetwarzania oraz komunikowania się z szeroko rozumianym otoczeniem
Przez umiejętność komunikowania się należy rozumieć tworzenie prawidłowych, przejrzystych, spełniających wszelkie wymogi w zakresie korespondencji pism, ich prawidłowy obieg i docieranie do odbiorców

Korespondencja biurowa
Nim przystąpisz do redagowania pisma poznaj:
  ∙ Przedmiot sprawy
  ∙ Zasady redagowania pism
  ∙ Formy pism, przyjętych dla danego typu spraw
  ∙ Stosowane w instytucji zwroty i sformułowania

Zasady pisania listów służbowych
  ∙ Uwzględnić problemy, potrzeby i życzenia adresata
  ∙ Starać się wywrzeć dobre wrażenie
  ∙ Pisać językiem naturalnym używając prostych słów uiu znanych sformułowań
  ∙ Przedstawić treść w sposób jasny i logiczny
  ∙ Pisać zwięźle zachowując zwroty grzecznościowe
  ∙ Zwrócić szczególną uwagę na początek i zakończenia, gdyż pierwsze i ostatnie wrażenia są najistotniejsze
  ∙ Napisany tekst należy dokładnie przeczytać i sprawdzić pod względem merytorycznym i formalnym
  ∙ Na otrzymaną korespondencję odpowiadaj tak szybko jak to tylko możliwe
  ∙ Ton listu – zawsze pozytywny

Estetyka korespondencji
  ∙ Na estetykę korespondencji wpływają m.in. :
  ∙ Właściwe zaadresowanie koperty
  ∙ Odpowiednio dobrany papier (rodzaj, gatunek, format)
  ∙ Technika sporządzenia pisma (odręcznie, na maszynie do pisania, komputerowo)
  ∙ Poprawny układ graficzny
  ∙ Zastosowanie zwrotów grzecznościowych

Formatowanie pism i ich układ graficzny
Używając programu Microsoft Office zwróć uwagę na:
  ∙ Format papieru, dobrany do długości tekstu, tak aby treść pisma wypełniała całe środkowe pole wybranego blankietu
  ∙ papier, marginesy, krój pisma i interlinie
Pozostałe elementy:
  ∙ Spacje
  ∙ Równanie tekstu (justowanie)
  ∙ Tytuły i podtytuły
  ∙ Numerowanie stron
  ∙ Wyróżnianie
  ∙ Punkty i podpunkty

Układ graficzny
  ∙ Układ blokowy – grupy wierszy tworzące prostokąty
  ∙ Układ a linea – kolejne części tekstu są wyodrębnione za pomocą wcięć (zwiększony odstęp wierszowy, wiersz rozpoczyna się od wcięcia, tytuły i podtytuły rozmieszcza się na środku kolumny tekstu
  ∙ Układ mieszany - łączy w sonie cechy obu omówionych układów (tytuły i podtytuły, tak jak w układzie a linea, sposób pisania tekstu jak w układzie blokowym

Elementy pisma:
  ∙ Nagłówek - dane nadawcy
  ∙ Miejscowość i data
  ∙ Znaki powoławcze
  ∙ Nazwa i adres odbiorcy pisma
  ∙ Tytuł lub streszczenie pisma, tzw. Sprawa
  ∙ Treść pisma
  ∙ Podpisy
  ∙ Elementy dodatkowe (załączniki, rozdzielniki)
Treść pisma :
  ∙ Wprowadzenie (wstęp) - wprowadzenie adresata w sprawę
  ∙ Przedstawienie zagadnienia – prezentacja istoty sprawy
  ∙ Uzasadnienie – przekonanie adresata o słuszności stanowiska nadawcy (uzasadnienie faktyczne – fakty, dowody etc; uzasadnienie prawne – podstawa prawna tj, przepisy potwierdzające słuszność stanowiska)
  ∙ Wnioski – wynika z uzasadnienia

Zasady redagowania pism
  ∙ Poprawność gramatyczna, ortograficzna i stylistyczna
  ∙ Zwroty grzecznościowe i uprzejma forma
  ∙ Kompletność faktów i okoliczności
  ∙ Sugestywność (pismo powinno wywołać pożądaną reakcję)
  ∙ Unikanie wyrazów w językach obcych
  ∙ Metody redagowania treści pisma (dedukcyjna i indukcyjna)
  ∙ Stosowanie skrótów i skrótowców