notki winiego
Funkcje języka:
  ∙ ukierunkowanie uwagi
  ∙ tworzy możliwości jak i ograniczenia
  ∙ określa tożsamość
  ∙ ułatwia współdziałanie

KONWERSACJA to wymiana werbalnych, wokalnych i niewerbalnych sygnałów w celu uzgodnienia zachowań wzajemnych i realizacji celów pożądanych przez jednego lub obu [ wszystkich ] rozmówców. Jej istotą jest przekazywanie partnerowi pewnych danych, informowanie, prezentowanie pewnych cech, ewaluacja i przekonywanie do podjęcia jakiegoś kierunku postepowania - akty pragmatyczne.

Czynniki wpływające na przebieg rozmowy to:
  ∙ procesy poznawcze; percepcja stron konwersacji
  ∙ uwarunkowania społeczne i kulturowe - kontekst społeczny, normy i obyczaje
  ∙ motywacja, cel i zadania konwersacji
  ∙ aparat anatomiczno-fizjologiczny - sprawność lub dysfunkcje aparatu emocji /odbioru
  ∙ zmienne osobowościowe - cechy indywidualne
  ∙ cechy interakcji - rodzaje elacji
  ∙ stan emocjonalny
  ∙ sytuacja zewnętrzna - obiektywne cechy środowiska


ZASADY KONWERSACJI

Reguła kooperacji opierająca się na 4 zasadach:

  ∙ zasada jakości - prawda
  ∙ zasada ilości - adekwatność i proporcje
  ∙ zasada odpowiedzialności - aktualny przebieg rozmowy
  ∙ zasada sposobu - byc zrozumiałym i taktownym


Mów szczerze, na temat, jasno i dostarczaj odpowiedniej ilości informacji.

Poprawna konwersacja:
  ∙ zasada organizacji tekstu
  ∙ zasada organizacji kontaktu interpersonalnego
  ∙ zasady organizacji tekstu
  ∙ regula poprawności gramatycznej i zrozumialości
  ∙ dopasowania wypowiedzi do kontekstu
  ∙ ekonomiczności w konwersacji
  ∙ ekspresyjności

Zasady interpersonalne - reguły
  ∙ uprzejmości
  ∙ aprobaty
  ∙ skromności
  ∙ zgodności
  ∙ współdziałania
  ∙ ironii atrakcyjości treści
  ∙ polyany - unikanie tematów przykrych
 

---

 
Podstawą działalności podmiotów w gospodarce rynkowej jest zdobywanie niezbędnych informacji, umiejętności ich przetwarzania oraz komunikowania sie z szeroko rozumianym otoczeniem.

Przez umiejetności komunikowania się należy rozumieć tworzenie prawidłowych, przejrzystych i spełniających wszelkie wymogi w zakresi korespondecji pism ich prawidlowy obieg i docieranie do odbiorcow.*
*Elżbieta Jędrzejczak - korespondencja biurowa; warszawa 2006

Zasady pisania listów służbowych
  ∙ uwzględnić problemy potrzeby i życzenia adresata
  ∙ wywrzeć dobre wrażenie
  ∙ pisać językiem naturalnym używajac prostych słów i znanych sformułowań
  ∙ przedstawić treść w sposób jasny i logiczny
  ∙ pisac zwięźle, zachowując zwroty grzecznościowe
  ∙ zwrócić szczególną uwagę na początek i zakończenia, gdyż pierwsze i ostatnie wrażenie są najistotniejsze
  ∙ napisany tekst należy dokładnie przeczytać i sprawdzić pod względem merytorycznym i formalnym
  ∙ na otrzymaną korespondencję odpowiadaj tak szybko jak to tylko możliwe
  ∙ ton listu - zawsze pozytywny

ESTETYKA KORESPONDENCJI :
  ∙ wlaściwe zaadreesowanie koperty
  ∙ odpowwiednio dobrany papier - rodzaj gatunek format
  ∙ technika sporzadzenia pisma - odrecznie na maszynie do pisania komputerowo
  ∙ porawnyy uklad graficzny
  ∙ zastosowanie zweotow grzecznościowych

  • Używajac office zwróc uwagę na :
  ∙ format papieru, dobrany do dlugości tekstu tak aby tresc pisna wyppelniala cale srodkowe pole wybranego blankietu
  ∙ forme i paramety dokumentu takie jak marginesy styl itd

papier
  ∙ znormalizowane przez polski komite t normalizacyjny najcześciej formaty A
marginesy
  ∙ lewy 2.5 cm
  ∙ prawy polowa marginesu lewego, min. 1cm
  ∙ dolny min 2cm
  ∙ gorny
kroj pisma
  ∙ times new roman
  ∙ arial
  ∙ wiekszosc 10-12 albo 14-16
interlinie - 1 lub 1.5 zalezy od ukladu i proporcja miedzy dlugościa a formatem papieru777777777777777

notki wojtka
PODSTAWY KOMUMNIKACJI SPOŁECZNEJ
Komunikacja niewerbalna

Komunikacja
  ∙ Bardzo szeroko – wszystko co ludzie robią, można sprowadzić do komunikacji
  ∙ Bardzo wąsko - komunikowaniem jest tylko porozumiewanie słowne
Ludzkie zachowanie czy wykorzystywane przez ludzi przedmioty stają się sygnałem niewerbalnym iu komunikuje niewerbalną wiadomość, jeżeli nadawca , odbiorca albo grupa społeczna intencjonalnie przypisują mu znaczenie
Komunikacja niewerbalna dotyczy zatem wszystkich ludzkich zachowań, postaw i obiektów, innych niż słowa, które komunikują wiadomości i posiadają wspólne społeczne znaczenie
  ∙ Komunikacja werbalna a niewerbalna:
  ∙ Komunikacja niewerbalna jest ciągła, a język jest nieciągły
  ∙ Komunikacja niewerbalna jest wysyłana wieloma kanałami jednocześnie
  ∙ Komunikacja niewerbalna jest dużo częściej wieloznaczna niż komunikacja werbalna
  ∙ Komunikacji niewerbalnej towarzyszy niższy poziom świadomości niż komunikacji werbalnej
  ∙ Komunikacja niewerbalna częściej wyraża uczucia i służy budowaniu relacji

Funkcje komunikatów niewerbalnych (wg Z. Nęckiego)
  ∙ Przekazywanie znaczeń (emblematy) - zastępowanie słów i powtarzanie
  ∙ Ilustrowanie wypowiedzi (ilustratory) - uzupełnienie i akcentowanie słów
  ∙ Wskazywanie emocji (ekspresje)
  ∙ Regulowanie zachowań konwersacyjnych (regulatory) - regulowanie interakcji
  ∙ Dopasowywanie pozycji do sytuacji (adaptatory)

Typy przekazów niewerbalnych
  ∙ Wygląd fizyczny i pierwsze wrażenie
  ∙ Mowa ciała (ruchy ciała i postawa; gesty; wyraz twarzy; kontakt wzrokowy)
  ∙ Dotyk
  ∙ Głos
  ∙ Czas i przestrzeń


KOMUNIKACJA WEWNĘTRZNA W INSTYTUCJI

  ∙ Komunikacja wewnętrzna i zewnętrzna w instytucji
Komunikacja na zewnątrz opiera się na działaniach informacyjnych, promocyjnych i wizerunkowych.
Jej celem jest dostarczenie otoczeniu instytucji informacji na temat jej działalności, podejmowanych inicjatywach, realizowanych zadaniach. Umożliwia ona budowanie relacji z otoczeniem, pozwala kształtować opinię publiczności, wpływać na wizerunek instytucji.
Komunikacja wewnętrzna - to proces wymiany informacji, idei, wartości pomiędzy ludźmi tworzącymi instytucję, bez względu na ich status i miejsce w strukturze organizacyjnej.
Cele komunikacji wewnętrznej:
  ∙ Motywowanie
  ∙ Integrowanie
  ∙ Aktywowanie

  ∙ Struktura organizacyjna jako rama działań internal relations
Struktura organizacyjna to zbiór elementów danego systemu (pojedynczych stanowisk pracy, komórek i jednostek organizacyjnych) oraz powiązań między nimi
Trzy modele struktury organizacyjnej:
  ∙ Płaski (liniowy)
  ∙ Smukły (funkcjonalny)
  ∙ Funkcjonalno-liniowa

Komunikacja formalna – to ustalony, akceptowany, oparty na zasadach i procedurach sposób przekazywania komunikatów
  ∙ Przy użyciu sformalizowanego kodu, języka, pojęć, terminów, wyrażeń oraz oficjalnego stylu
  ∙ Przebiega w formie ustnej lub w formie pisemnej przy wymianie oficjalnej korespondencji
  ∙ Ten rodzaj komunikacji przebiegać może w sposób pionowy “z góry na dół” i “z dołu do góry”

Komunikacja nieformalna
  ∙ Jest prowadzona poza formalnymi procedurami
  ∙ Jest zdecydowanie bardziej spontaniczna, mniej wiążąca
  ∙ Przebiega najczęściej w układzie poziomym, pomiędzy pracownikami tego samego szczebla

Proksemika

  ∙ Nie bez znaczenia w komunikacji organizacyjnej pozostaje przestrzeń, sposób jej tworzenia i wykorzystania, tzw. Proksemika
  ∙ Niektóre miejsca sprzyjają nawiązywaniu relacji, budowaniu atmosfery a inne nie
  ∙ Niektóre stwarzają poczucie bezpieczeństwa, inspirują , zachęcają do twórczej i wydajnej pracy a inne wprost przeciwnie

Narzędzia komunikacji wewnętrznej w instytucji
Ich klasyfikacja przebiegać może:
  ∙ W oparciu o kryterium stopnia formalności
  ∙ Opcji korzystania
  ∙ Wektora komunikowania

Narzędzia formalne i nieformalne :
- Opcje korzystania
Wyróżnić tu można
  ∙ Narzędzia dobrowolne zwane fakultatywnymi
  ∙ Obowiązkowe zwane obligatoryjnymi
  ∙ Indykatywne które powstają z inicjatywy pracowników

Wektor komunikowania
Wiąże się z przepływem komunikatów w układzie:
  ∙ Pionowym
  ∙ Poziomym

Narzędzia komunikowania
  ∙ Celowość
  ∙ Zasadność
  ∙ Efektywność
  ∙ Sposób przepływu
  ∙ Możliwości techniczne
  ∙ Możliwości finansowe

Funkcje komunikacji wewnętrznej
  ∙ Kontrolna
  ∙ Motywacyjna
  ∙ Emotywna
  ∙ Informacyjna

  ∙ Kultura organizacyjna – normy i wartości wyznaczające specyficzny sposób zachowania się uczestników danej organizacji, różniące ją od innych
  ∙ Kultura informacyjna – wiedza, nawyki, umiejętności odnoszące się do informacji traktowanej jako składnik rzeczywistości otaczającej człowieka
  ∙ Kultura komunikacyjna – kanały i formy kontaktowania się wewnątrz i na zewnątrz organizacji czyli sposoby i metody przekazywania informacji
  ∙ Kultura dokumentacyjna – to ogół postaw i zachowań twórców i użytkowników dokumentacji występujących podczas planowego i efektywnego jej tworzenia, gromadzenia, przechowywania, opracowywania i udostępniania przy wykorzystaniu metod i zasad kompleksowego zarządzania dokumentacją, przy użyciu dostępnych narzędzi, technik, technologii